کتاب صوتی آخرین نفر در عروسی

جشن ازدواجی در شُرُف برگزاری است؛ مهمانی باشکوهی که قرار است آغاز فصل تازه‌ای از زندگی مگی و ایدن باشد. اما پشت این ظاهر رؤیایی، حقیقتی آشکار نشده کمین کرده است. کتاب صوتی آخرین نفر در عروسی شنونده را به میانه‌ی یک ماجرای جنایی ـ روان‌شناختی پرتعلیق می‌برد؛ جایی که جیسون ریکولاک، نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ی آثار رمزآلود، از دل یک مهمانی خوش‌رنگ‌ولعاب، روایتی از ترس، شک و خشونت می‌سازد. این رمان که به‌سرعت در فهرست پرفروش‌های نیویورک تایمز قرار گرفت، تصویری تکان‌دهنده از پدری نگران را به تصویر می‌کشد که برای نجات دخترش، پا به دنیایی می‌گذارد که حقیقت در آن چهره‌ی قابل‌اعتمادی ندارد.

نسخه‌ی صوتی کتاب

این اثر با ترجمه‌ی روان مهسا فیروزه‌چی و با اجرای شنیدنی بهرام سروری‌نژاد و گروهی از صداپیشگان حرفه‌ای توسط نشر صوتی موج کتاب منتشر شده است. کیفیت روایت‌ها و فضاسازی صوتی، تجربه‌ی این رمان را به یک سفر شنیداری هیجان‌انگیز تبدیل می‌کند.

جوایز و دستاوردها

• برنده‌ی جایزه‌ی بهترین رمان تریلر مستقل از سوی انجمن نویسندگان تریلر (ITW) در سال ۲۰۲۵
• حضور در فهرست پرفروش‌ترین‌های نیویورک تایمز
• کسب رتبه‌های بالای فروش در آمازون
• نامزد بخش رمان‌های معمایی و تریلر در جوایز گودریدز

بازخوردها و نقدها

• «کتابی که از ابتدا تا پایان قلبت را می‌فشارد.» – رایلی ساگر
• «ریکولاک استاد فریب و تعلیق است!» – مری کوبیکا
• «وحشتی ناگهانی و نفس‌گیر.» – گاردین
• «یکی از آثار برجسته‌ی سال.» – First Clue
• «تریلری انفجاری و بی‌وقفه.» – Peterborough Telegraph
• «داستانی جسورانه، پرپیچ‌وخم و غافلگیرکننده.» – Times

این کتاب صوتی برای چه کسانی مناسب است؟

• دوستداران رمان‌های تریلر و جنایی که به دنبال هیجانی پیوسته و روایت پرکشش هستند
• علاقه‌مندان به داستان‌هایی با محوریت روابط خانوادگی پیچیده و رازهای پنهان
• کسانی که از آثار نویسندگان تریلر معاصر آمریکایی لذت می‌برند
• شنوندگانی که نسخه‌های صوتی پرتعلیق و پرهیجان را ترجیح می‌دهند

در بخشی از کتاب صوتی آخرین نفر در عروسی می‌شنویم
ولی حالا شماره تلفنش را داشتم. حالا بالاخره، بالاخره راهی برای تماس با او داشتم. دکمه‌ی برگشت تماس را فشار دادم و با بوق اشغال مواجه شدم. باز هم سعی کردم، دو بار، سه بار، چهار بار: اشغال، اشغال، اشغال. چون او هم داشت به من زنگ می‌زد. آنقدر هیجان‌زده بودم که دستانم می‌لرزید. خودم را وادار کردم تا از شماره گرفتن دست بکشم و صبر کنم تلفن زنگ بزند. پای تخت نشستم و بی‌صبرانه نگاهی به دوروبر اتاق خواب دخترم انداختم.

تمام خرت‌وپرت‌های قدیمی‌اش هنوز اینجا بود. من هیچ‌وقت مهمانی نداشتم که بخواهد شب در خانه‌ام بماند و برای همین هیچ‌وقت دلیلی برای خلاص شدن از شر آن‌ها نداشتم. همه‌ی پوسترهای دوران دبیرستانش هنوز به دیوارها چسبیده بودند: وان دایرکشن و برادران جوناس و یک حیوان تنبل آویزان از درخت با لبخندی احمقانه. یک قفسه پر از جوایز ورزشی و یک سبد حصیری پر از حیوانات پارچه‌ای هم در اتاق بود. اغلب روزها درِ اتاق را بسته نگه می‌داشتم و تلاش می‌کردم وجودش را نادیده بگیرم، ولی هر چند وقت یک بار (آنقدر زیاد که از اعتراف کردن به آن خجالت می‌کشم) می‌آمدم داخل و روی صندلی بادی غول‌پیکرش می‌نشستم و به خودم اجازه می‌دادم زمانی را به یاد بیاورم که همه‌مان هنوز اینجا بودیم و مثل یک خانواده رفتار می‌کردیم. به یاد می‌آوردم که چطور من و کالین خودمان را روی تخت دونفره‌ی کوچکی می‌چپاندیم و مگی تالاپی خودش را بین ما می‌انداخت. ما هم داستان شب به‌خیر، بچه گوریل را برایش می‌خواندیم و به خواندن مسخره‌ی خودمان می‌خندیدیم.

تلفنم دوباره وزوز کرد.

همان شماره‌ی ناشناس.

«بابا؟ الان صدا بهتر شد؟»

الان صدایش واضح بود. حالا انگار درست کنارم نشسته بود، با لباس خواب طرح شیر شاهش و آماده برای خوابیدن.