کتاب صوتی آسیب مغزی

برای علاقه‌مندان به تریلرهای جنایی و روان‌شناختی، نام فریدا مک‌فادن تداعی‌کننده‌ی روایت‌هایی پرتنش، پیچیده و کاملاً غیرقابل پیش‌بینی است. در «آسیب مغزی»، رمانی پرفروش با استقبال چشم‌گیر خوانندگان، مخاطب با داستان پزشکی روبه‌رو می‌شود که پس از اصابت گلوله‌ای به سرش در بیمارستان به هوش می‌آید؛ بی‌هیچ توان حرکتی و تقریباً بدون هیچ حافظه‌ای از گذشته. همه‌چیز در اطراف مک‌کنا مشکوک و مبهم است—از نحوه‌ی وقوع حادثه گرفته تا روابطی که پیش از حادثه داشته است. آنچه مسلم است این است که این حمله با انگیزه‌ی مالی انجام نشده و همین، پرسش‌های سخت‌تری را پیش پای او و شنونده قرار می‌دهد.

درباره‌ی کتاب صوتی آسیب مغزی

گاهی تنها یک لحظه کافی است تا زندگی آرام و حساب‌شده به آشوبی بی‌پایان تبدیل شود. فریدا مک‌فادن که پشتوانه‌ای پزشکی و تجربه‌ای واقعی از کار در محیط درمان دارد، با دقتی مثال‌زدنی آسیب‌های نورولوژیک و اثرات روحی و هویتی آن را دستمایه‌ی روایت داستانش قرار داده است. «آسیب مغزی» با صحنه‌ی شلیک آغاز می‌شود؛ نقطه‌ای که در کمتر از ثانیه تقدیر شخصیت اصلی را برای همیشه تغییر می‌دهد.

کتاب صوتی آسیب مغزی مناسب شماست اگر:

• عاشق داستان‌های جنایی، معمایی و پرتنش هستید.
• از تریلرهایی با محوریت روان‌شناسی و ذهن انسان لذت می‌برید.
• به روایت اول‌شخص و تجربه‌ی آمیخته با تردید و تعلیق علاقه دارید.
• دنبال یک داستان پیچیده با پایانی غیرقابل پیش‌بینی هستید.

در بخشی از کتاب صوتی آسیب مغزی می‌شنویم

آپارتمانم پناهگاه من است. مهم نیست چقدر روزم طولانی و خسته‌کننده و اعصاب‌خردکن باشد. وقتی پایم را توی آپارتمانم می‌گذارم، احساس آرامش می‌کنم. من کنار سنترال پارک زندگی می‌کنم و منظره‌ای فوق‌العاده، اتاق نشیمنی وسیع، آشپزخانه‌ای که به زیبایی تجهیز شده و دو اتاق‌خواب دارم. بله، فقط من آنجا زندگی می‌کنم. از سؤالتان متشکرم. تنها چیزی که آرزو می‌کردم داشته باشم، دربان بود. ما برای ورود به ساختمان زنگ داریم و این همیشه کمی عصبی‌ام می‌کند. می‌دانید، موضوع این است: زن مجردی که تنها هم زندگی می‌کند. از طرفی همه اجازه می‌دهند هر کسی، حتی اگر او را نشناسند، پشت سرشان وارد ساختمان شود، مثل شهر هرت. از طرفی از فکر اینکه هر باری که وارد ساختمان یا از آن خارج می‌شوم، مجبور باشم با دربان گپی بزنم و به اجبار برایش هدیه کریسمس بخرم هم خوشم نمی‌آید. به‌علاوه ما جانی را داریم، مسئول گردن‌کلفت تعمیر و نگهداری ساختمان که همیشه جایی همین دوروبر است. قفلی هم برای در آپارتمانم گرفته‌ام که قفل‌ساز اطمینان داد بهترین جاسوس‌های سیا هم نمی‌توانند با دیلم بازش کنند. خب، به هر حال واقعاً احساس امنیت می‌کنم.

به خانه که می‌رسم، کلیدهایم را روی پیشخوان آشپزخانه می‌اندازم و نفس عمیقی می‌کشم. هنوز دو قدم هم وارد آپارتمان نشده‌ام که گربه‌ام با صدای میوی بلندی به سمتم می‌دود و با آن چشمان سبز و زرد درشت و مشتاقش نگاهم می‌کند. دو سال پیش گربه سیاهی را از پناهگاه حیوانات تحویل گرفتم که اسمش را کیتی گذاشتم. من دکترم، خیلی خلاق نیستم. حالا او انگار بهترین دوستم است. همیشه گربه می‌خواستم، اما می‌ترسیدم. چرا؟ تا اندازه‌ای به این دلیل که ساعت‌های طولانی کار می‌کردم و نمی‌دانستم وقتی برای رسیدگی به گربه دارم یا نه. همچنین می‌ترسیدم گرفتن یک گربه احتمالاً ماده‌ای دروازه‌ای باشد برای تبدیل شدن به یک خانم دیوانه‌ی گربه‌دوست. کسی که وقتی سر کارش می‌رود، با موی گربه پوشیده شده و بچه‌گربه‌ها را به سمت نوجوان‌هایی پرت می‌کند که موسیقی رپ را با صدای خیلی بلندی پخش می‌کنند.