کتاب صوتی تنها کسی که باقی ماند

کتاب صوتی تنها کسی که باقی ماند نوشتهٔ رایلی سیجر، یکی از پرفروش‌ترین آثار نیویورک‌تایمز و نامزد جایزه‌ٔ محبوب گودریدز، داستانی دلهره‌آور دربارهٔ رازی است که سال‌ها پنهان مانده است. سیجر، نویسنده‌ای که به پیچ‌وخم‌های غافلگیرکننده و فضاهای مرموز شهرت دارد، در این کتاب ما را با پیرزنی هشتادساله روبه‌رو می‌کند که تصمیم گرفته پرده از حقیقت قتل وحشتناک خانواده‌اش بردارد؛ قتلی که دهه‌ها پیش او را به تنها بازمانده‌ٔ آن ماجرا تبدیل کرد.

نسخهٔ صوتی این اثر توسط نشر صوتی موج کتاب و انتشارات افرا منتشر شده و گروهی از گویندگان حرفه‌ای، از جمله انسیه سعیدی، نگین خواجه نصیر، کوروش زارع پناه، فاطمه صداقتی و فریبا حاجی محمدی آن را روایت کرده‌اند.

جوایز و افتخارات

• نامزد جایزهٔ گودریدز در بخش بهترین رمان تریلر
• جزو پرفروش‌ترین‌های نیویورک‌تایمز
• یکی از برترین کتاب‌های سال ۲۰۲۳ از نگاه آمازون
• انتخاب‌شده به‌عنوان کتاب تابستان توسط واشنگتن پست، یو‌اس‌ای تودی، بوستون گلوب و دیگر رسانه‌ها

نکوداشت‌ها

• «سیجر در این رمان مجموعه‌ای از چرخش‌های هوشمندانه خلق کرده؛ تعقیب سرنخ‌ها برای خواننده هم جذاب است و هم چالش‌برانگیز. اثری عمیق دربارهٔ خانواده، تنهایی و وسوسهٔ روایت جنایت.» — USA Today
• «پر از پیچش‌های نفس‌گیر… طرفداران دافنه دو موریه از این داستان تأثیرگذار لذت خواهند برد.» — Publisher’s Weekly
• «فضایی خیره‌کننده و مهارت نویسنده در اوج خود.» — Booklist
• «یک قهرمان زن دیگر در داستانی پرپیچ‌وخم که تا جملهٔ آخر شما را میخکوب می‌کند.» — Oprah Daily

این کتاب برای چه کسانی مناسب است؟

اگر عاشق رمان‌های جنایی، تریلرهای روان‌شناختی، داستان‌های پرتعلیق و روایت‌هایی با پیچش‌های غافلگیرکننده هستید، این کتاب صوتی انتخابی ایده‌آل برای شماست.

در بخشی از کتاب صوتی تنها کسی که باقی ماند می‌شنویم
درحالی‌که دوروبر اتاق را می‌گردم تا وسیله‌ی دیگری برای استفاده در آزمایشم پیدا کنم، چشمم می‌افتد به یک گوی برفی که بالای گنجه است. تقریباً اندازه‌ی توپ تنیس است و مشخص است قدیمی‌ست. گوی شیشه‌ای است، نه پلاستیکی، و داخلش منظره‌ای از پاریس دیده می‌شود که شامل برج ایفل خیلی کوچکی‌ست که تا نوک گوی بالا آمده. گوی برفی را تکان می‌دهم. هر مایعی که قبلاً داخلش بوده حالا خیلی وقت است از بین رفته و پولک‌های طلایی‌رنگی را باقی گذاشته است که مثل نقل و نبات‌های دوباره استفاده‌شده به خشکی حرکت می‌کنند.

گوی برفی را در دست چپ لنورا می‌گذارم. بااینکه کوچک است، سنگین است و دست لنورا زیر وزنش می‌لرزد. صدایی از گلویش خارج می‌شود. صدای خس‌خسی بسیار کم و با حالتی آزرده که باعث می‌شود بلافاصله گوی برفی را از دستش بگیرم. در همان لحظه دست لنورا دوباره روی دسته‌ی صندلی چرخ‌دار می‌افتد. اخم‌هایش در هم می‌روند و به نظر می‌رسد از ناتوانی‌اش احساس یأس می‌کند.

می‌گویم: «اشکالی نداره. تو تمام تلاشت رو کردی.» و بعد گوی برفی را روی گنجه برمی‌گردانم. این حرکتم باعث بلند شدن ابر بزرگ دیگری از گرد و غبار می‌شود. دوباره به طرف لنورا برمی‌گردم و دستش را می‌گیرم. زیر پوستش، رگ‌هایش کمی نبض دارند. «تا حالا پاریس بودی؟»

لنورا دستش را به شکلی شل‌وول مشت می‌کند و ضربه‌ای غمگین کف دستم می‌زند.

می‌گویم: «منم همین‌طور. این گوی برفی هدیه‌ایه از طرف کسی که پاریس بوده؟»